Dag 14 Liberia

Vanmorgen werden we gewekt door wind en hevige regen. Het ging buiten behoorlijk tekeer en ook in het hotel lekte het op verschillende plekken. Binnen was het gelukkig weer rustig: Laura haar lichaam had na een wat onrustige nacht, de histaminevergiftiging overwonnen. Pff, je schrikt je echt rot als zoiets gebeurt, dat is behoorlijk heftig!

We maakten ons klaar voor vertrek. Gelukkig was het in Cañas al weer droog. We reden verder over de Carretera Interamericana 1. Vandaag hadden we maar een korte rit van minder dan een uur voor de boeg naar een grotere stad van Costa Rica, Liberia. Het bleek dat ons hotel bijna aan de doorgaande weg lag. We werden vriendelijk ontvangen aan de receptie en konden ondanks onze vroege aankomst al vrij snel onze kamer in.

Hotel Boyeros is een typisch Amerikaans hotel met alle kamers rondom het zwembad en de jacouzie. De auto konden we aan de achterkant bij onze kamer parkeren. Hier waren zelfs 5 slaapplaatsen, maar er was wat minder ruimte voor onze 4 koffers. Maar na wat puzzelen lukte het ons om de hele boel weer te installeren.

We liepen richting het centrum door de drukke hoofdstraat.Onderweg kochten we bananen en een brood met een pakje salami, wat we opaten in het park middenin de stad. Er zijn hier maar weinig toeristen, dus we werden wel een beetje bekeken.

We keken nog wat rond en dronken bij een Mexicaans restaurant waar Mexicaanse muziek werd gespeeld, nog een frisse fruitshake. Terug naar het hotel voor een duik in het zwembad, even chillen in de jacouzie en relaxen op de ligstoelen. ‘s Avonds liepen we naar het Indiase restaurant, dat we eerder al gezien hadden voor een gezellige en lekkere maaltijd.

Dag 13 Redder in nood J.P.

Vandaag stond weer een ander Nationaal Parkop ons programma: NP Vulcan Tenorio en de rivier die daar doorheen stroomt, de Rio Celeste met haar mooie blauwkleurige water. Na ons ontbijtje van scrambled eggs, toast en papaya, ananas en watermeloen wilden we in de auto stappen, toen we zagen dat onze rechtervoorband lek was...

Gelukkig was hoteleigenaar J.P. toevallig in de buurt en had al gezien wat er aan de hand was. Gelijk haalde hij zijn gereedschap en compressor op en al snel had hij de schroef die in de band zat gevonden en eruit getrokken. Met een handboor maakte hij het gat nog wat groter zodat er een rubberen plug in kon.Daarna lucht in de band en rijden maar! Wat een topvent, binnen een kwartier had hij het gefixt! Daar kunnen ze bij Profile Tyre Center nog wat van leren. Die hadden je gewoon weer een nieuwe band aangesmeerd...

Via het stadje Cañas, waar we de band nog even op de juiste spanning lieten zetten bij een tankstation en wat lunchinkopen deden, tuften wij weer vrolijk richting Volcan Tenorio. Hier aangekomen kregen we eerst wat uitleg over de te maken wandeling van een parkranger. Daarna de wandelboots aan en op pad.Het eerst stuk liep makkelijk op een aangelegd pad, daarna ging het best steil omhoog dus het werd weer flink zweten. We zagen nog 2 mooie goudbruin gekleurde hagedissen en een leuke zwart-gele kever. Marjolijn zag als enige ook nog een miereneter, dus onze dag was weer goed!

Na het bereiken van een waterval liep het pad nog verder naar een plek in de Rio Celeste waar vanuit de vulkaan gassen naar boven werden gestuwd. Dit was goed te ruiken ook, de bekende zwavel / rotte eieren lucht. Inmiddels was de lichte regen overgegaan in een echte plensbui en moesten de regenjacks weer aan.

Nog verder omhoog ging het naar een plek in de rivier, waar 2 stromen bij elkaar kwamen waardoor er 3 kleuren water ontstonden: heel bijzonder. Aan het einde moest je weer omkeren, want het was een oneway-trail. Rond 16.00 uur waren we weer bij de ingang, waar Ruub (die vooruit gelopen was) al in een eethuisje zat te wachten. Na even opfrissen liepen Ruben en ik nog een piepklein winkeltje in waar schilderijen en houtsnijwerk werd verkocht. De man maakte dit houtsnijwerk zelf van stukken hout die hij in het bos vond. We kochten een klein houten beeldje, gemaakt uit rosewood.

Daarna was het hoog tijd om terug te gaan, als we tenminste voor donker thuis wilden zijn. Onderweg zijn we nog wel even gestopt bij een groep spinapen (spidermonkeys) om deze te filmen. Terug bij het hotel bleek er vandaag live muziek te zijn: een lokale zangeres met gitaarbegeleiding zong nummers van Adèle en deed dit super!

Wij genoten dus tijdens ons diner van dit bijna privé concert, omdat er verder weinig gasten waren. Helaas ging het tijdens het eten ineens helemaal mis met Lau; zij had tonijn besteld en al na enkele happen kreeg zij opgezwollen lippen en een rood hoofd... Toch at zij haar bord, behalve de tonijn dan, nog helemaal leeg alvorens op bed te gaan liggen. Na tijdje ging Ruben even kijken en kwam al snel terug met de melding: “Het gaat helemaal niet goed met Lau!”

J.P. die bij ons aan tafel zat flipte helemaal en riep steeds “to the hospital”, maar Marjolijn en ik bleven cool. Marjolijn ging meteen naar Laura toe en ik liep met J.P. naar de keuken om van de kok te horen wat hij in de saus op de tonijn had gedaan. Hier kwam niet veel bijzonders uit, dus het zat waarschijnlijk in de vis zelf. Via internet opgezocht, bleek inderdaad soms het stofje histamine te ontstaan in bepaalde vissoorten waaronder ook de tonijn. De symptomen kwamen precies overeen met wat Lau nu had: rode huid over hele lichaam, gezwollen lippen, hartkloppingen, lichaamstrillingen. Gelukkig trok het na een uurtje wel wat weg en durfden wij allen te gaan slapen... Wat een dag!

Dag 12 Nice hair! What is your name?

Spannende dag vandaag: we gaan voor het eerst ziplinen!Na ons “desayunos” (ontbijt) reden we via onverharde binnendoor-wegen met veel kuilen richting Monteverde. We kwamen hier na 1,5 uur stuiteren aan. In het dorp kaartjes gekocht bij Selvatura Park, waar een aardige en goed Engels sprekende man ons inschreef voor 4x Goldpackage. Dit hield in, dat je ging ziplinen, het nevelwoud met de hanging bridges mocht bezoeken en als bonus ook het gebied waar de kolibries zich bevonden.

We reden naar het startpunt van Selvatura bovenop een heuvel en al snel stonden wij in de rij om onze zekeringsgordel omgegespt te krijgen incl. helm en leren handschoenen. Zag er allemaal zeer profi uit.. Met busje werden we nog hoger gebracht en na nog wat laatste instructies waren wij klaar voor dit avontuur. We zouden in totaal 13 ziplines gaan doen, in lengte variërend van 87 meter tot 1000 meter.

Het was erg gaaf, de meeste Zips deed je alleen en bij 2 onderdelen moest je samen ivm de snelheid. Op elk platform stond een Tico doe je opving en losmaakte van de ene Zipline en weer koppelde aan de volgende Zipline en een zetje gaf als je weer verder mocht. Tegen Laura zeiden ze vaak: “Nice hair! What’s your name?” Laura valt sowieso wel op met haar blonde haar. Ruben deed aan het einde ook nog de “Tarzanswing” onze adrenalinejunkie!

Na ca. 2 uur was het over met de pret en leverden wij onze uitrusting weer in en gingen na snel broodje achter de auto het nevelwoud verder in. Schitterend en mooi uitzicht vanaf de wiebelende hangbruggen. Tot slot de Hummingbird-garden wat ook heel leuk was omdat deze kleine vogeltjes soms even op je hand gingen zitten.

Daarna snel terug om te proberen voor donker (het wordt hier rond 18.00 uur elke dag donker) terug te zijn. Laatste kilometer reden we in het pikdonker, maar we vonden toch nog een leuk Italiaans restaurantje. Als enige gasten werden we hier prima verzorgd en na lekkere lasagne, ravioli en pizza was het wel tijd om onze bedjes op te zoeken.

Dag 11 Slingeren maar!

We werden gewekt door de brulapen, die door de Ticos “howlers” worden genoemd Jaap sprong als eerste uit bed om ze te traceren. Ze zaten een tijdje in een grote boom vlakbij onze voordeur. Jaap ging foto’s maken en zag er een stuk of 5. In dit hotel konden we kiezen uit een continental of een Americano ontbijt, die beide prima smaakten.

Helaas regende het al flink en verdween de overkant van het meer helemaal in de mist. Toen het droog was, gingen we op pad, eerst maar eens kijken bij het Lake Arenal. De weg erlangs was prima, vrij recent geasfalteerd, maar had wel veel bochten. We stopten even in Arenal, om te tanken en om brood te kopen met wat lekkere koeken. We liepen er wat rond en dronken een cappuccino in een koffietentje dat gerund werd door een Amerikaans echtpaar. Van hen hoorden we nog wat tips over deze streek.

We reden verder en stopten kort bij een Zwitsers dorpje dat gebouwd was door een Zwitser met heimwee. Hij had een prachtig Zwitsers huis en een Bauernhof gebouwd met veel houtsnijwerk, een groot hotel met Gasthof en helemaal bovenaan een kerkje met prachtige fresco’s tegen het plafond . Over het terrein liep ook nog een spoortrein. Ach ja, als je geld genoeg hebt...

Verder naar La Fortuna, een stadje aan de andere kant van het meer, waar het een drukte van belang was met veel toeristen. We liepen er wat rond, keken even in de moderne kerk en dronken een ijskoude fruitshake. Nog lekkerder dan een ijsje!

Jaap wilde eigenlijk verder langs het meer rijden, maar dat werd hem afgeraden. De weg die wij gereden hadden was de beste, langs de andere kant van het meer zou de weg veel slechter zijn. Dus dan toch maar dezelfde weg terug. Op de heenweg had Ruben al een groot deel voorin gezeten en nu wilde Laura voorin zitten omdat ze het slingeren achterin zat werd.

Aan een tak boven de weg hing een luiaard nonchalant te slingeren. Het leek wel of hij ervan genoot dat bijna iedereen die langsreed stopte en uitstapte om hem te bewonderen. Wij vonden het in ieder geval leuk om hem even te bekijken.

Op de heenweg hadden we al een Duits restaurant gezien in de buurt van ons hotel en daar hebben we lekker gegeten, een keer geen rijst met bonen. En wat gebabbeld met de Duitse eigenaar die hier 30 jaar geleden was gekomen en op de plek waar een koffieplantage was, zijn restaurant in Duitse stijl had opgebouwd.

Dag 10 Een dagje krokodillen

Om 7 uur namen we afscheid van onze gastheer Josh, gastvrouw Yendri, haar moeder, Stephen en Fran en vertrokken naar Laguna de Arenal, een reis van bijna 450 km die met een gemiddelde snelheid van niet meer dan 60-70 km per uur en enkele pauzes toch wel 10 uur duurde.

In Dos Brazos keken we nog even of we in de poel voor een huisje de kleine krokodil konden vinden. Gisteren hadden we er al schildpadden zien zwemmen, maar toen was de krokodil onzichtbaar. Nu zochten we in het water, maar hij lag in het gras. Bingo!

We zijn twee keer direct aan de zee gestopt, de eerste keer om even te genieten van de golven en de tweede keer om te lunchen. Verder had Laura nog ontdekt dat er ergens bij een brug krokodillen in de rivier zaten. En ja hoor, het was even zoeken, maar toen vonden we ze toch. Er lagen er een paar op de kant en nog een stel in het water. Ik heb er wel 15 geteld, echt niet normaal. En dat ze daar blijkbaar heel vaak zijn...

Na vijven arriveerden we op de volgende locatie: Lake Arenal Hotel & Brewery, waar we door 2 jolige Amerikanen die het bier al flink aan het proeven waren, ontvangen werden. Ze boden ons ook een proeverij aan. We kregen 8 verschillende bieren in borrelglaasjes met een uitleg: met ingrediënten als mango of ananas en mooie namen als Paradiso en Lava.

Wat ook bijzonder is, is dat ze hier in Costa Rica veel reggae-muziek draaien. Op zich is dat nog niet zo bijzonder, maar wel dat er heel bekende popsongs opnieuw zijn opgenomen in een reggae-remix. Bijvoorbeeld ‘Shape of you’ van Ed Sheeran of ‘I feel it coming’ van The Weekend.

Na het warme weer aan de oostkant aan de Caraibische Oceaan en in het zuidwesten aan de Pacific is het hier meer in het midden van het land een stuk minder warm. Dat scheelt wel 10 graden. Bovendien waait het hier veel meer. Zo veel dat ze zelfs een hele rij windmolens hebben geplaatst bovenop de heuvels.

Dag 9 Lots of beautyful animals

Gisteravond bij binnenkomst in de tent zag ik ineens met mijn zaklamp een akelig grote spin bovenop onze klamboe...wat nu te doen? Wat voor een is het, is ie giftig? Je weet het niet. Dus eigenaar Josh erbij gehaald, die gewapend met een pan en een deksel deze ongewenste gast wist te vangen en buiten weer los te laten. Hij zei dat deze spin niet giftig was, maar als je er door gebeten zou worden krijg je wel flinke koorts en ben je er meerdere dagen ziek van... Daarna toch weer prima geslapen!

Echter toen ik ‘s ochtends vroeg de tent uit wilde gaan, zat er weer een grote (waarom zijn alle insecten hier zo groot?!) sprinkhaan bij de ingang. Gelukkig wist onze nieuwe Schotse vriend, die gister was aangekomen, hier wel raad mee en pakte deze gewoon op en liet hem op zijn arm lopen...en even later had ik hem op mijn schouder. Een mooi begin van de dag!

Na een gezellig ontbijt samen met het Schotse stel Stephen en Fran, waarvan wij ook veel hoorden over hun vele verre reizen en waarmee we uitgebreid de Brexit bespraken, gingen we op het omliggende terrein van Yejos B&B op zoek naar wildlife. We vonden o.a. 2 mooie leguanen en 1 van de tuinmannen liet ons nog een kleine bruine slang zien.

We hingen wat in de hangmatten, lazen wat en genoten van het niets moeten. Het was een mooie zonnige dag met blauwe lucht. Aan het begin van de middag besloten we om naar Puerto Jimenez te gaan, om colones op te halen, lunch en ontbijt voor morgen in te kopen en nog wat te zwemmen in de zee.

Omdat we flink wat geld nodig hadden om cash te betalen, ging we het bankkantoor in. Eerst werden we door een bewaker gescand en toen mochten we naar binnen waar de wachtrij zat. Elke keer als de volgend klant aan de beurt was stond iedereen op om een stoel door te schuiven, een bijzondere ervaring. Uiteindelijk kregen we toch het advies om te pinnen, omdat ze met de bankpas geen geld kon uitbetalen en we met de creditcard 35 dollar kosten zouden hebben. Ze was ervan overtuigd dat we wel 2 of 3 keer konden pinnen. Helaas lukte dat niet... Gelukkig hadden we wel genoeg gepind om de B&ABNte kunnen betalen.

We reden naar het zwarte strand en vonden een prima plek om even het water in te gaan. Het water was weer heerlijk verfrissend. Daarna dronken we nog een pineapple-fruitsmoothie bij een strandtent met reggae sfeertje! Op de terugweg zag Laura ineens prachtige gekleurde ara’s vliegen, die neerstreken in een hoge boom langs de weg. We stopten om te kijken en foto’s te schieten / toen bleken er veel meer in die boom te zitten. Zo mooi!!!

Inmiddels was het gaan regenen. We waren nog niet terug in onze kamer of het onweer barstte vlakbij los. Pff, echt heftig, gelukkig zaten we droog. Daarna kregen we een heerlijke maaltijdsoep geserveerd met vis (vis heette “snapper”) en groente er in, die we op het dakterras opaten samen met onze Schotse vrienden. Na nog een tijdje aan de bar te hebben gezeten met o.a. Brian en Josh, was het wel weer mooi geweest deze dag. Morgen wilden we bijtijds vertrekken naar onze volgende stek bij Lake Arenal; een rit van zeker 6 à 7 uur.

Dag 8 Hot en sticky

Vandaag natuurlijk weer vroeg op, zoals gebruikelijk is hier. Men doet dat, omdat het op Costa Rica om 18.00 uur donker wordt en anders de dag zo kort is. Prachtig weer vandaag in tegenstelling tot gisteren toen het veel regende.

Na een ontbijtje van rijst, bonen en ei trokken we de wandelboots aan en met voldoende water in de rugzak waren we om 7.00 uur klaar voor NP Corcovado. Gids Yendri ging voorop en al snel bleek zij veel van vogels te weten. Zij had zelfs meerdere boekjes bij zich om gespotte vogels verder toe te kunnen lichten. Brian vertelde ons veel over de flora onderweg, dus wij hadden eigenlijk 2 gidsen!

Het pad ging eerst over een riviertje en toen al snel steil omhoog het oerwoud in. Allemachtig, wat is dat zwaar lopen! Door de vele regen gisteren was het pad hier en daar spekglad en de luchtvochtigheid maakte dat je krachten snel afnamen. In no time waren onze shirts en broeken zeiknat van het zweet en plakte de hele zooi aan je lichaam. Pff, was dit nog leuk??!!

Maar de 4 Zwanen lieten zich natuurlijk niet kennen en bijna alle reserves aansprekend kwamen we boven bij een prachtig uitzichtpunt. We waren toen al vele malen gestopt om dieren te spotten of les te krijgen van Brian.

We zagen onderweg de volgende dieren: 3 van de 4 op Costa Rica voorkomende apensoorten t.w. de kapucijnaap, de slingeraap en het doodshoofdaapje.Verder 1 kleine, ongeveer 1 meter lange slang, volgens Brian ongevaarlijk. Ook vele vogels en ook toekans, al waren deze niet zo veelkleurig en diverse kleine hagedissen. Verder nog mooie vlinders en een helicopterlibelle.

Rond 12.00 uur waren we weer terug bij de B&B. Yendri schonk gelijk ijskoude drankjes in en daarna snel die natte zooi uit en douchen. Met je nog gloeiende kop onder de koude douche zou je bijna een acute hartstilstand opleveren maar dan geldt weer de slogan: “Wij zijn keihard”...

Daarna lekker gerelaxed op het mooie terrein rond de B&B. We kregen nog een coconut met een rietje om het sap te drinken. Hoe tropisch wil je het hebben!

Dag 7 Een luiaard bij het ontbijt

We hadden nog maar net ons ontbijt besteld of de ober kwam melden dat er aan de overkant van de weg een luiaard in de bomen zat. Wauw, dat was gaaf! Gisteren hadden we er naar lopen zoeken op de sloth trail en nu zat er ‘gewoon’ eentje voor ons hotel. Hij hing op zijn kop en bewoog heel langzaam, soms was hij zichtbaar en dan zat hij weer tussen de bladeren. En dat vlak boven een redelijk drukke weg... Een mooi begin van de dag!

Na het ontbijt en afscheid van de vriendelijke Amerikaanse eigenaar van hotel Mono Azul reden we verder naar Nationaal Park Corcovado. We stopten even bij Playa Uvita, eigenlijk voor het mooie strand, maar door de regen gingen we eerst even bij de overdekte markt kijken. Daar speelde een muzikant en hing een gezellig sfeertje. Laura kocht pure cacaoboontjes die de vrouw van de verkoper bakt in bruine suiker. Van 6 boontjes per dag krijg je goede energie. Vervolgens kocht Laura twee kraampjes verderop een mooie hanger met een groene turkoois aan een zilveren ketting. Jaap had bij de overburen een mooi houtsnijwerk gezien dat heel kleurrijk beschilderd was. Verderop kochten we nog 2 avocado’s en wat bananen.

We reden verder, inmiddels was het flink gaan regenen. De weg op het schiereiland Peninsula del Osa was erg rustig. De natuur was groen in vele schakeringen. Ergens op een kam was een restaurant met zicht naar beide kanten. We stopten voor een warme lunch. De eigenaar was een Tico, die veel in het buitenland had gewerkt, ook in Europa en een paar maanden geleden dit restaurant had gekocht. Hij vond het heerlijk om ‘s ochtend op zijn eigen terras een bakje koffie te drinken en te genieten van apen en vogels. Dat is ook pura vida.

Onze volgende overnachtingsplek is in het National Park Corcovado, een kilometer of 10 van de verharde weg. We waren mooi op tijd en reden eerst nog verder naar Puerto Jimenez waar we wat inkopen deden. Toen reden we terug naar onze B&B in Dos Bazos zoals gezegd over een onverharde weg vol met kuilen en plassen door de vele regen. Laura en ik kregen een suite met een leuk zitje ervoor en Jaap en Ruben hadden een luxe tent geboekt. In ons zitje borrelden we wat en luisterden we naar de geluiden van het oerwoud, veel kikkers en vogels. Om half 7 werd ons diner geserveerd op het dakterras, wauw wat een avontuur!

Daarna kletsten we nog wat met de eigenaresse Yendri en een Amerikaan Brian, die hier een goede bekende is (woonde al 13 jaar op deze plek) en steeds als tolk kon optreden tussen ons en Yendri, die alleen Spaans spreekt. We besloten gelijk morgenvroeg een tour te doen: “half day jungle hike” en onze nieuwe vriend Brian, die botanicus van beroep is, wilde wel meegaan om te tolken.

Daarna zochten Ruben en Jaap hun Cabana (tent) op, soort metalen frame met overal gaas om het ongedierte buiten te houden...maar natuurlijk wel alle geluiden doorlaat. Nou dat hebben we geweten! Wat een enorme kakofonie van geluiden produceren al die nachtdieren samen... echt een krankzinnige jungle-ervaring!!