Vandaag stond weer een hele rit op het programma. Verder over dezelfde weg waarover we twee dagen eerder naar Nosara gekomen waren. Hoe zou deze weg verder zijn? We reden eerst over de stenige weg met aardig wat kuilen en potholes naar Samara. Het laatste deel van de weg was gelukkig geasfalteerd.

In Samara wilden we boodschappen doen en tanken. Boodschappen lukte, zelfs voor het eerst multigran bread bij de panaderia. Daar dronken we ook koffie met een lekker broodje erbij. Omdat we nog geen tankstation hadden gevonden, liep Jaap nog even naar de tourist service. Daar was een vriendelijke dame die goed Engels sprak, maar heel beslist was toen Jaap vertelde dat we over de kustweg verder wilden rijden. “Forget it, mister!” Ze legde uit dat er gisteren twee Spanjaarden teruggekeerd waren omdat de rivier die ze moesten oversteken, te hoog stond. Ze adviseerde om over de hoofdweg te rijden en dan verderop een gele weg richting kust te nemen.Dit was wel minstens 50 km om, maar het was niet anders.

De hoofdweg was geasfalteerd en prima. De laatste 54 km moesten we over een (op de kaart) gele weg, die niet geasfalteerd was en die ‘goed’ begon, want na een paar honderd meter moesten we al door water dat over de weg liep... Dat ging gelukkig goed. Zo kruisten we nog een keer of drie een stroom water waar we doorheen moesten rijden. De vierde keer was de stroom al een stuk breder, zo’n 10 tot 15 meter met een ondieper stuk in het midden, die we zonder veel twijfel overstaken.

Net toen we dachten, we zijn er bijna, nog maar 18 km te gaan, stonden we ineens voor een rivier die zeker wel 20 meter breed was en ook een behoorlijke stroming had. Pff, dit was echt niet leuk meer. Vlak voor de oever waren we een huisje gepasseerd waar een bord in de tuin stond dat je er informatie kon krijgen over “how to cross the river”. We kwamen tegelijk aan met een jong Duits stel dat ook wat vertwijfeld naar de rivier staarde.

We reden terug en maakten kennis met Erickson Diaz, specialist in het oversteken van rivieren in die regio. Deze vriendelijke jongeman liet ons op zijn mobiel een filmpje zien hoe we de rivier het beste konden oversteken. Hij vertelde dat 8 km verderop nog een lastigere oversteek kwam, waarvan hij ook een filmpje liet zien. Hij legde ook uit hoe je eventueel om kon rijden. En hij bood aan om in onze auto naar de overkant van beide rivieren te rijden. Hij was een ‘professional driver’...

Als hij ons hielp kostte dat 15.000 colonnes en ik vroeg hem wat het kostte als hij ook de Duitsers hielp. Dan was het 10.000 colonnes per auto, zo’n 16 euro. De Duitsers besloten toch om terug en om te rijden.Uiteindelijk hebben wij hem wel ingehuurd en dat ging gelukkig goed. Hij verzekerde ons dat we verderop geen rivieren meer zouden kruisen zonder brug.

We reden verder tot we bij het strand waren en stopten daar om ons brood op te eten. De laatste kilometers reden we bijna over het strand. Door de regenval van gisteren en eergisteren was dat weggetje behoorlijk drassig, maar Jaap stuurde onze Suzuki Grand Vitara er zeer professioneel overheen. Toen we er bijna waren, zagen we alleen maar huizen waaraan nog gebouwd werd. Het zou toch niet... Hier links af en dan nog 75 meter... we stopten en een toeschietelijke man vroeg: “Villa Argan?” en hij opende voor ons een grote poort, toen we ja knikten. En ineens stonden we in een soort paradijs: prachtige bomen en planten, huizen met rieten daken, prachtig!

Hier hadden we voor twee nachten nog een luxe villa met zwembad geboekt. We koelden lekker af in het zwembad, maakten kennis met onze Franse overburen en liepen nog even naar de zee voor de zonsondergang. Daarna reden we naar het dichtbij gelegen stadje Santa Teresa waar we bij een sfeervol Argentijns restaurant heerlijk gegeten hebben.