Dag 22 Travelling more than 24 hours

De wekker ging vroeg, snel opfrissen en de allerlaatste spullen in de koffers. We liepen naar het hek en tot onze verbazing kwam er al vrij snel een Hyundai i10 voorrijden. Daar stonden we dan met onze flinke koffers. Er stapte een Costaricaan uit die niet opkeek van onze koffers. Het lukte hem om de kleinste twee koffers in de achterbak te duwen en de andere twee legde hij met een zwaai op het dak waarop een rek zat. Hij klom op de auto om deze koffers met een band vast te sjorren. Oké, zo moest het dan maar. Gelukkig was het vliegveld niet ver en waren we ruim op tijd, dus we konden er rustig heen rijden.

Na het inchecken dronken we eerst een kop koffie en gingen door de douane. Van het vliegveld hadden we op de heenreis weinig gezien, dus we keken er wat rond op zoek naar een broodje dat we van de laatste colonnes wilden kopen. We gingen als een van de laatsten aan boord, maar helaas was er een technisch oponthoud. Uiteindelijk meldde de piloot dat hij vanwege turbulentie bij Liberia een andere, kortere route had aangevraagd, waardoor we toch nog na iets minder dan 4 uur vliegen en dus zonder vertraging in Houston arriveerden.

We hadden in een relatief klein vliegtuig gezeten en daardoor viel de drukte bij de paspoortcontrole ook mee. We hadden nog ruim drie uur de tijd en liepen eerst wat rond over het vliegveld. Het was ook veel groter dan we op de heenreis hadden gezien. Maar toen hadden we niet veel tijd en wilden eerst dollars pinnen en toen nog wat eten. Nu hadden we ruim de tijd en hebben heel wat winkels bekeken.

Uiteindelijk kwamen we bij een foodcourt waar we bij Panda Express een lekker bordje noedels bestelden. Tegen 5 uur mochten we aan boord van het vliegtuig. Laura zat bij het raam en ze had zelfs twee raampjes waardoor ze naar buiten kon kijken. We bekeken wat films en probeerden wat te slapen. Na een ontbijtje van een warme croissant en en bakje yoghurt landden we keurig op tijd op Schiphol. Daar was het erg druk en moesten we heel lang op onze koffers wachten. De bagage van verschillende vliegtuigen kwam op dezelfde band en daardoor leek het alsof onze bagage helemaal niet meer kwam. Maar ons geduld werd beloond en alle koffers arriveerden keurig op de band.

Met de bus terug naar de auto en vrijdagmorgen even na tienen waren we weer thuis. Nu nog de hele dag wakker blijven en proberen om de jetlag zo snel mogelijk te overwinnen... Maar wat hebben we een mooie reis gemaakt, veel dingen gezien en bijzondere avonturen beleefd!

Leuk dat je onze verhalen hebt gelezen en nog leuker als je gereageerd hebt. Dank je wel!

Bekijk ook onze video’s en lees onze aparte blog met tips nog, als je meer wilt weten over Costa Rica.

Dag 21 Back to civilisation

Helaas, we moeten aanstalten gaan maken om terug te keren.Vandaag is het de 19e dag dat we binnen Costa Rica aan het rondtrekken zijn en gaan nu dus van het mooie en ruige schiereiland Nicoya terug naar San José. We hebben een boot te halen, die ons een enorm stuk omrijden bespaart en ons in 70 minuten overzet van Paquera naar Puntarenas en vandaar is het dan nog maar zo’n 95 km naar de hoofdstad.

We mikken op de boot van 11.00 uur maar doordat we sneller opschieten dan we hadden verwacht (weg werd ineens weer van asfalt) lijkt om 08.45 uur de boot van 09.00 uur ook nog haalbaar... tot er weer de zoveelste “trabacho carretera” opdoemt en wij kostbare tijd verliezen. Iets voor negenen rijden we het dorp Paquera binnen maar de opstapplaats van de veerboot ligt natuurlijk weer net 2 km verder. Diverse kamikaze Costaricaanse chauffeurs halen ons in en racen naar de boot. Wij hebben het eigenlijk al opgegeven en berusten in het feit dat we die van 11.00 uur dan maar pakken.

Aangekomen bij de boot wenkt een man ons om toch nog aan te sluiten in de rij en snel tickets te gaan kopen in een apart kantoortje. Marjolijn regelt vliegensvlug tickets en direct na onze auto gaat het toegangsweg dicht. Wat een mazzel!! Eenmaal op de boot vaart deze gelijk weg en zitten wij lekker op het bovendek aan een bakkie koffie en genieten van het uitzicht rondom en van de harde dansmuziek.

Aan de overkant in Puntarenas rijden we naar de boulevard (misschien een te mooi woord, het is wat vergane glorie) en nemen nog maar eens een “natural juice” van ananas en watermeloen, iets wat heel veel verkocht wordt op Costa Rica en door de bevolking zelf ook veel wordt gedronken.

Omdat we 2 uur gewonnen hebben op ons eerdere schema doen we het rustig aan en tuffen over de Carretera Interamericana Norte richting San José. Onderweg maken we nog een stop bij een mannetje en een in felle kleuren beschilderde houten ara gekocht voor 5000 CR Colones (€7,50). Elke reis nemen we wel iets van hout mee, eigenlijk een soort ontwikkelingssamenwerking in het klein... waarbij je zeker weet dat je geld bij iemand terecht komt die het goed kan gebruiken.

Rond 15.00 uur kwamen we aan in Alajuela, voorstadje van San José. We hadden de laatste nacht geboekt bij Casa Maria Aeroporto B&B, vlakbij het vliegveld ivm vroege terugvlucht morgen. Een aardige dame gaf ons de kamersleutels en die van het toegangshek (bijna alle Costaricanen hebben grote hekken om hun tuin heen en soms ook tralies voor de ramen). Ook regelde zij voor ons een taxi naar het vliegveld voor de dag erna. Marjolijn ging aan de slag om ons in te checken voor onze 2 vluchten met United en Laura en ik brachten de auto terug naar Alamo.

Het inleveren ging heel vlot, maar een lift terug naar ons B&B zat er niet in, ze wilden wel een taxi voor ons bestellen a raison van 20 dollar. Daar trapten wij natuurlijk niet in en zeiden dat dan wel gingen lopen ondanks dat hij dit sterk afraadde vanwege “berovingen van toeristen”... broodje aap verhaal natuurlijk.Lau zocht op haar telefoon de snelste route op en in ca. 1 uur liepen wij terug, waarbij de zoveelste tropische bui ons in de laatste meters verraste.

Naderhand nog een hapje gegeten bij een heel vaag sushi-restaurant Seiku, helaas was het eten puur slecht. Daarna snel alles ingepakt en naar bed met de wekker op 03.45 uur.

Dag 20 Time to say ...

Na een vrij warme nacht in onze kamer in de villa, omdat de airco niet werkte, ontbeten we op ons terras. We hadden gelukkig gisteren al brood en beleg gescoord. Voor vandaag hadden we geen plan, dus gewoon relaxen, lezen, zwemmen en chillen.

We dachten dat we oploskoffie hadden in onze keuken, maar het bleek koffiecreamer te zijn, dus daarom liepen we naar het dichtstbijzijnde koffietentje Colour Café, drie straten verder. Omdat het ’s nachts geregend had, waren de onverharde wegen/paden modderig, nat en glad. Laura bestelde een French Press met goede koffie en de rest een fruitsmoothie van vers fruit met crushed ice. Lekkerrr!

We liepen terug over het strand, waar weinig activiteit was omdat het eb was, terug naar onze villa. Na de lunch bekeken we ons reisplan voor morgen. We zouden dan met een ferryboot een oversteek maken van Paquera naar Puntarenas over de Golfo de Nicoya. We moesten uitzoeken hoe laat we daar dan moesten zijn, om op tijd de auto te kunnen inleveren bij de verhuur. En vast de wandelschoenen en wat ander los spul uit de auto weer in de koffers opbergen.

Nog één keer rustig genieten van ons privé zwembadje, wat we alleen hoefden te delen met het huisje tegenover ons. Laura wilde voor zonsondergang nog een keer een duik nemen in de zee. Het was nu een stuk drukker op het strand, want het was vloed en er waren behoorlijk wat surfers op zoek naar een goede wave. Door de zonsondergang kleurde de lucht net als de avond ervoor weer prachtig!

Voor het avondeten kwamen we terecht bij een gezellig eettentje met een grote buitenoven op loopafstand, waar we heerlijke pasta’s en pizza’s bestelden. En net als de avond ervoor bediend werden door een enthousiastste jonge vrouw uit Argentinië. Er komen heel wat jonge mensen uit Argentinië naar Costa Rica, vertelde ze. Hier is werk en ze vinden het klimaat van Costa Rica over het algemeen heel prettig. En voor de toeristen is het handig want ze spreken goed Engels en Spaans.

Dag 19 Forget it, mister!

Vandaag stond weer een hele rit op het programma. Verder over dezelfde weg waarover we twee dagen eerder naar Nosara gekomen waren. Hoe zou deze weg verder zijn? We reden eerst over de stenige weg met aardig wat kuilen en potholes naar Samara. Het laatste deel van de weg was gelukkig geasfalteerd.

In Samara wilden we boodschappen doen en tanken. Boodschappen lukte, zelfs voor het eerst multigran bread bij de panaderia. Daar dronken we ook koffie met een lekker broodje erbij. Omdat we nog geen tankstation hadden gevonden, liep Jaap nog even naar de tourist service. Daar was een vriendelijke dame die goed Engels sprak, maar heel beslist was toen Jaap vertelde dat we over de kustweg verder wilden rijden. “Forget it, mister!” Ze legde uit dat er gisteren twee Spanjaarden teruggekeerd waren omdat de rivier die ze moesten oversteken, te hoog stond. Ze adviseerde om over de hoofdweg te rijden en dan verderop een gele weg richting kust te nemen.Dit was wel minstens 50 km om, maar het was niet anders.

De hoofdweg was geasfalteerd en prima. De laatste 54 km moesten we over een (op de kaart) gele weg, die niet geasfalteerd was en die ‘goed’ begon, want na een paar honderd meter moesten we al door water dat over de weg liep... Dat ging gelukkig goed. Zo kruisten we nog een keer of drie een stroom water waar we doorheen moesten rijden. De vierde keer was de stroom al een stuk breder, zo’n 10 tot 15 meter met een ondieper stuk in het midden, die we zonder veel twijfel overstaken.

Net toen we dachten, we zijn er bijna, nog maar 18 km te gaan, stonden we ineens voor een rivier die zeker wel 20 meter breed was en ook een behoorlijke stroming had. Pff, dit was echt niet leuk meer. Vlak voor de oever waren we een huisje gepasseerd waar een bord in de tuin stond dat je er informatie kon krijgen over “how to cross the river”. We kwamen tegelijk aan met een jong Duits stel dat ook wat vertwijfeld naar de rivier staarde.

We reden terug en maakten kennis met Erickson Diaz, specialist in het oversteken van rivieren in die regio. Deze vriendelijke jongeman liet ons op zijn mobiel een filmpje zien hoe we de rivier het beste konden oversteken. Hij vertelde dat 8 km verderop nog een lastigere oversteek kwam, waarvan hij ook een filmpje liet zien. Hij legde ook uit hoe je eventueel om kon rijden. En hij bood aan om in onze auto naar de overkant van beide rivieren te rijden. Hij was een ‘professional driver’...

Als hij ons hielp kostte dat 15.000 colonnes en ik vroeg hem wat het kostte als hij ook de Duitsers hielp. Dan was het 10.000 colonnes per auto, zo’n 16 euro. De Duitsers besloten toch om terug en om te rijden.Uiteindelijk hebben wij hem wel ingehuurd en dat ging gelukkig goed. Hij verzekerde ons dat we verderop geen rivieren meer zouden kruisen zonder brug.

We reden verder tot we bij het strand waren en stopten daar om ons brood op te eten. De laatste kilometers reden we bijna over het strand. Door de regenval van gisteren en eergisteren was dat weggetje behoorlijk drassig, maar Jaap stuurde onze Suzuki Grand Vitara er zeer professioneel overheen. Toen we er bijna waren, zagen we alleen maar huizen waaraan nog gebouwd werd. Het zou toch niet... Hier links af en dan nog 75 meter... we stopten en een toeschietelijke man vroeg: “Villa Argan?” en hij opende voor ons een grote poort, toen we ja knikten. En ineens stonden we in een soort paradijs: prachtige bomen en planten, huizen met rieten daken, prachtig!

Hier hadden we voor twee nachten nog een luxe villa met zwembad geboekt. We koelden lekker af in het zwembad, maakten kennis met onze Franse overburen en liepen nog even naar de zee voor de zonsondergang. Daarna reden we naar het dichtbij gelegen stadje Santa Teresa waar we bij een sfeervol Argentijns restaurant heerlijk gegeten hebben.

Dag 18 Burn baby burn

Onze camping ligt op 5 minuten lopen vanaf het strand, dus vandaag relaxdag.We ontbeten aan een tafel in het barretje met zelf meegebrachte broodjes en appelsap, weer eens wat anders dan al die eieren die je hier voorgeschoteld krijgt. Voordat we vertrokken kwamen er eerst nog een paar brulapen “bij ons langs” die in een boom vlakbij onze tent vruchten kwamen eten.

Vervolgens de strandspullen gepakt en na door een stukje bos gelopen te zijn, kwamen we op een praktisch verlaten strand uit. Iedereen ging het water in, wat hier echt warm is; je loopt er zo in! Onze handdoeken hadden we in de schaduw gelegd, maar toch was de Costaricaanse zon te sterk voor onze Hollandse huidjes...

Ondanks dat we maar kort (1,5 uur ongeveer) op het strand geweest waren, werd onze huid in gezicht en schouders toch behoorlijk rood zeker naarmate de dag vorderde. De aftersun moest er flink aan te pas komen. We zwommen nog wat in het mooie campingzwembadje, wat wel lekker koud water had zodat je goed afkoelde.

Verder beetje aan lummelen: lezen, weblog bijwerken, kaarten etc. We besloten maar te gaan eten bij ons barretje, waar je ook eenvoudige maaltijden kon krijgen. De keus was tussen pasta in allerlei vormen en ravioli met verschillende sausen. Ook dat smaakte prima!

Dag 17 Dos handige pikkies

Vandaag weer verder met als reisdoel: Nosara, een dorp aan de Pacific Oceaan op het schiereiland Nicoya. Na kort bezoek aan het postkantoor in Liberia (om een ansichtkaart voor Pa Zwaan af te geven) reden wij over prima wegen naar de stad Santa Cruz.

Via maps.me loodste Marjolijn ons hier snel doorheen en verder ging het richting Nosara. Achteraf bleek dit niet de beste weg te zijn, wantde weg werd steeds slechter en ook steiler, maar wel met prachtig uitzicht naar twee kanten! Onverharde wegen zijn hier vaak een combi van harde stenen/rotsen en zand of modder als het regent. Sommige stukken moest onze 4x4 zelfs in de lage gearing met sperdiff erop! Waanzinnig wat zo’n volbeladen Suzukietje nog kan in het terrein! Ineens begon het linksachter te bonken en shit: lekke band..

Er zat niets anders op dan de bagage uit te laden om bij de krik etc. te komen. Ruub (de 1e handige pik van vandaag) draaide in no time alle bouten los van reservewiel en lekke band en ik plaatste de krik. Binnen half uur reden we weer, nu nog voorzichtiger. In totaal hebben we zo 30 km afgelegd met een snelheid van 10-15km per uur, om alle kuilen en gaten in de weg te omzeilen.

Na circa 3 uur zweten kwam de zee in zicht en kwamen we weer op een gele weg. Helaas was deze weg ook onverhard en ook vol met kuilen. Toen we een piepklein dorpje binnenreden, Ostional, namen we eerst maar eens een bak koffie. Daarna was het niet ver meer naar Driftwood Glamping & Boutique Hotel, al moesten we nog wel een riviertje oversteken zonder brug!? wat moeiteloos ging. Even later waren we in Nosara, dat veel kleiner was dan we ons hadden voorgesteld en anders door de onverharde wegen, de vele begroeiing en kleine huisjes en bijna geen toerisme.

We hadden voor de komende 2 nachten een grote tent gehuurd, die ons werd getoond door eigenaresse. Best luxe van binnen met 2 grote bedden en 2 ventilatoren en stroom+ licht. We dropten onze spullen en gingen weer terug naar Nosara om de lekke band te laten fixen en wat inkopen te doen. Via tankstation hoorden we waar de autobanden-werkplaats was endaar aangekomen ging er al snel een “zeer handig pikkie” met onze band aan de slag! 15 minuten later reden wij weer. Deze reparatie kostte slechts 1.000 CR Colon (€1,60).

Wat rondgekeken in Nosara maar dat stelde weinig voor dus al vroeg neergestreken bij Pizza Lili. We namen pizzaformaat “mediana” maar kregen knotsgrote pizzas, die we ook niet helemaal op konden. Geen probleem: de rest mocht mee in een pizzadoos! Lunch voor morgen.

Terug op het tentenkamp, er staan hier 7 soortgelijke safaritenten, babbelden we nog even aan het barretje met het koks-team. Toen Marjolijn en ik in de tent kwamen, hadden Laura en Ruben al een flinke spin gevangen. En even later zat er aan de buitenkant van het horregaas een zwarte schorpioen van 10 cm vlak naast het bed van Ruben... Slaap lekker!

Dag 16 Medium roast

Na een zeer onrustige nacht stonden we om 6 uur op. We hadden nieuwe buren gekregen, vijf of zes jongemannen die wel tot 4 uur bleven feesten, rondlopen, hard praten en lachen. Heel irritant, omdat we steeds dachten dat het wel zou ophouden... Bij de receptie vertelde ze ons gelukkig dat ze vandaag weer zouden vertrekken.

Ondanks dat koffieplantages weinig voorkomen in Guanacaste, de provincie waar we nu zijn, waren we er gistermiddag per toeval toch eentje tegengekomen. Een relatief klein bedrijfje met vriendelijke mensen en hele lekkere koffie waar we ons toen inschreven voor een koffietour, die vanmorgen om 8 uur begon.

Met 2 Engelse dames kregen we een rondleiding van Tio Lio, de eigenaar. Een zeker vriendelijke, goed Engels sprekende man die er duidelijk plezier in had om ons van alles uit te leggen. Niet alleen over koffiebonen en koffie, maar ook over allerlei andere planten die bij de koffieplanten stonden om deze schaduw en extra voedingsstoffen te geven. Door deze extra bomen en planten kan Lio in dit gebied toch koffie maken terwijl de regio daar van nature niet heel geschikt voor is.

Hij had grote mangobomen staan en een aantal avocadoplanten die per seizoen zoveel vruchten opleveren dat hij ze zelfs weg moet gooien omdat het teveel is om op te eten, heel zonde! Ook leerde hij ons dat thee van organoblaadjes heel gezond was. Tijdens de wandeling door de plantage kregen we af en toe iets te proeven.

Terug bij de overdekte buitenruimte met keuken mochten we vier soorten bonen ‘ontdekken’: eerst ruiken en later proeven. Wat een duidelijk verschil tussen de verschillende bonen! Daarna mochten we empanada maken met een heerlijk bonenmengsel erin. Daarna kregen we nog uitleg over cacaobonen, die we nog moesten fijnmalen en daarna maakten ze daar chocolademelk van. En de mannen moesten nog aan de sugar cane pers draaien om daaruit heerlijke juice te maken. Tot slot kregen we nog te zien hoe de bonen gebrand werden. De tip die we kregen was om medium roast te drinken, dat is de perfecte balans tussen energie en smaak. Erg interessant allemaal!

We reden via de Walmart terug naar ons hotel en lunchten voor onze kamer. Daarna nog wat chillen, lezen en zwemmen. ‘s Avonds liepen we weer de Liberia in, eerst nog even naar de oudste kerk van heel Costa Rica, die helaas dicht was en daarna naar een steakhouse waar we op het terras prima gegeten hebben.

Dag 15 Papagayo

Stromende regen aan het begin van deze dag, die begon met een verrassend goed ontbijt. We kregen een heerlijke omelet gevuld met uien, paprika, tomaat, ham en kaas. Daarbij kon je nog galle de pinto (rijst met bruine bonen) en gebakken banaan kiezen. Verder kregen we behalve koffie of thee ook een glas jus d’Orange en was er voor het eerst een klein ontbijtbuffet met wit en bruin brood, dat je nog kon toasten, boter, jam, 3 soorten fruit en corn flakes met melk. Tot nu toe kregen we steeds een bord met een afgemeten hoeveelheid en vaak maar heel weinig brood. Dus dit was genieten!

Door de regen kwam ons plan om naar NP Guanacaste of het daar vlakbij gelegen natuurgebied Santa Rosa te gaan, te vervallen. Na enkele uren werd het droog en hadden we besloten om naar een strand te gaan op Peninsula Papagayo, niet ver van Liberia. Toen we in de buurt kwamen, bleek dit een soort Saint Tropez met een jachthaven met megajachten en topklasse hotels. Je mocht ook nergens in de buurt van de zee komen, alles private met slagbomen en wachtershuisjes.

Dus maar rechtsomkeert en op zoek naar ander strand aan de Pacific Ocean. Al snel vonden we een andere weg, die eindigde op een leuk strand dat alleen door de locals werd bezocht, Palya Cabuyal. Wij liepen een eindje tot we een plek vonden waar je je zowat alleen waande, zo verlaten was het. Prachtig!

Het was vloed en er kwamen af en toe flinke golven aanrollen. Laura en Jaap gingen in de zee en hadden moeite om overeind te blijven. Een leuk spel. Ruben en Marjolijn lazen in hun boek. Ruben klom nog wat in de bomen en Laura en Jaap liepen nog langs het strand tot ze niet meer verder konden vanwege een rotspartij.

Terug in het hotel hadden we wel weer trek gekregen en liepen we naar een Subway. We bestelden 4x Footlong broodjes met Pollo Teriyaki. Daarna was iedereen wel weer voldaan en was er weer een dag voorbij gevlogen.