Helaas, we moeten aanstalten gaan maken om terug te keren.Vandaag is het de 19e dag dat we binnen Costa Rica aan het rondtrekken zijn en gaan nu dus van het mooie en ruige schiereiland Nicoya terug naar San José. We hebben een boot te halen, die ons een enorm stuk omrijden bespaart en ons in 70 minuten overzet van Paquera naar Puntarenas en vandaar is het dan nog maar zo’n 95 km naar de hoofdstad.

We mikken op de boot van 11.00 uur maar doordat we sneller opschieten dan we hadden verwacht (weg werd ineens weer van asfalt) lijkt om 08.45 uur de boot van 09.00 uur ook nog haalbaar... tot er weer de zoveelste “trabacho carretera” opdoemt en wij kostbare tijd verliezen. Iets voor negenen rijden we het dorp Paquera binnen maar de opstapplaats van de veerboot ligt natuurlijk weer net 2 km verder. Diverse kamikaze Costaricaanse chauffeurs halen ons in en racen naar de boot. Wij hebben het eigenlijk al opgegeven en berusten in het feit dat we die van 11.00 uur dan maar pakken.

Aangekomen bij de boot wenkt een man ons om toch nog aan te sluiten in de rij en snel tickets te gaan kopen in een apart kantoortje. Marjolijn regelt vliegensvlug tickets en direct na onze auto gaat het toegangsweg dicht. Wat een mazzel!! Eenmaal op de boot vaart deze gelijk weg en zitten wij lekker op het bovendek aan een bakkie koffie en genieten van het uitzicht rondom en van de harde dansmuziek.

Aan de overkant in Puntarenas rijden we naar de boulevard (misschien een te mooi woord, het is wat vergane glorie) en nemen nog maar eens een “natural juice” van ananas en watermeloen, iets wat heel veel verkocht wordt op Costa Rica en door de bevolking zelf ook veel wordt gedronken.

Omdat we 2 uur gewonnen hebben op ons eerdere schema doen we het rustig aan en tuffen over de Carretera Interamericana Norte richting San José. Onderweg maken we nog een stop bij een mannetje en een in felle kleuren beschilderde houten ara gekocht voor 5000 CR Colones (€7,50). Elke reis nemen we wel iets van hout mee, eigenlijk een soort ontwikkelingssamenwerking in het klein... waarbij je zeker weet dat je geld bij iemand terecht komt die het goed kan gebruiken.

Rond 15.00 uur kwamen we aan in Alajuela, voorstadje van San José. We hadden de laatste nacht geboekt bij Casa Maria Aeroporto B&B, vlakbij het vliegveld ivm vroege terugvlucht morgen. Een aardige dame gaf ons de kamersleutels en die van het toegangshek (bijna alle Costaricanen hebben grote hekken om hun tuin heen en soms ook tralies voor de ramen). Ook regelde zij voor ons een taxi naar het vliegveld voor de dag erna. Marjolijn ging aan de slag om ons in te checken voor onze 2 vluchten met United en Laura en ik brachten de auto terug naar Alamo.

Het inleveren ging heel vlot, maar een lift terug naar ons B&B zat er niet in, ze wilden wel een taxi voor ons bestellen a raison van 20 dollar. Daar trapten wij natuurlijk niet in en zeiden dat dan wel gingen lopen ondanks dat hij dit sterk afraadde vanwege “berovingen van toeristen”... broodje aap verhaal natuurlijk.Lau zocht op haar telefoon de snelste route op en in ca. 1 uur liepen wij terug, waarbij de zoveelste tropische bui ons in de laatste meters verraste.

Naderhand nog een hapje gegeten bij een heel vaag sushi-restaurant Seiku, helaas was het eten puur slecht. Daarna snel alles ingepakt en naar bed met de wekker op 03.45 uur.