Vandaag stond weer een ander Nationaal Parkop ons programma: NP Vulcan Tenorio en de rivier die daar doorheen stroomt, de Rio Celeste met haar mooie blauwkleurige water. Na ons ontbijtje van scrambled eggs, toast en papaya, ananas en watermeloen wilden we in de auto stappen, toen we zagen dat onze rechtervoorband lek was...

Gelukkig was hoteleigenaar J.P. toevallig in de buurt en had al gezien wat er aan de hand was. Gelijk haalde hij zijn gereedschap en compressor op en al snel had hij de schroef die in de band zat gevonden en eruit getrokken. Met een handboor maakte hij het gat nog wat groter zodat er een rubberen plug in kon.Daarna lucht in de band en rijden maar! Wat een topvent, binnen een kwartier had hij het gefixt! Daar kunnen ze bij Profile Tyre Center nog wat van leren. Die hadden je gewoon weer een nieuwe band aangesmeerd...

Via het stadje Cañas, waar we de band nog even op de juiste spanning lieten zetten bij een tankstation en wat lunchinkopen deden, tuften wij weer vrolijk richting Volcan Tenorio. Hier aangekomen kregen we eerst wat uitleg over de te maken wandeling van een parkranger. Daarna de wandelboots aan en op pad.Het eerst stuk liep makkelijk op een aangelegd pad, daarna ging het best steil omhoog dus het werd weer flink zweten. We zagen nog 2 mooie goudbruin gekleurde hagedissen en een leuke zwart-gele kever. Marjolijn zag als enige ook nog een miereneter, dus onze dag was weer goed!

Na het bereiken van een waterval liep het pad nog verder naar een plek in de Rio Celeste waar vanuit de vulkaan gassen naar boven werden gestuwd. Dit was goed te ruiken ook, de bekende zwavel / rotte eieren lucht. Inmiddels was de lichte regen overgegaan in een echte plensbui en moesten de regenjacks weer aan.

Nog verder omhoog ging het naar een plek in de rivier, waar 2 stromen bij elkaar kwamen waardoor er 3 kleuren water ontstonden: heel bijzonder. Aan het einde moest je weer omkeren, want het was een oneway-trail. Rond 16.00 uur waren we weer bij de ingang, waar Ruub (die vooruit gelopen was) al in een eethuisje zat te wachten. Na even opfrissen liepen Ruben en ik nog een piepklein winkeltje in waar schilderijen en houtsnijwerk werd verkocht. De man maakte dit houtsnijwerk zelf van stukken hout die hij in het bos vond. We kochten een klein houten beeldje, gemaakt uit rosewood.

Daarna was het hoog tijd om terug te gaan, als we tenminste voor donker thuis wilden zijn. Onderweg zijn we nog wel even gestopt bij een groep spinapen (spidermonkeys) om deze te filmen. Terug bij het hotel bleek er vandaag live muziek te zijn: een lokale zangeres met gitaarbegeleiding zong nummers van Adèle en deed dit super!

Wij genoten dus tijdens ons diner van dit bijna privé concert, omdat er verder weinig gasten waren. Helaas ging het tijdens het eten ineens helemaal mis met Lau; zij had tonijn besteld en al na enkele happen kreeg zij opgezwollen lippen en een rood hoofd... Toch at zij haar bord, behalve de tonijn dan, nog helemaal leeg alvorens op bed te gaan liggen. Na tijdje ging Ruben even kijken en kwam al snel terug met de melding: “Het gaat helemaal niet goed met Lau!”

J.P. die bij ons aan tafel zat flipte helemaal en riep steeds “to the hospital”, maar Marjolijn en ik bleven cool. Marjolijn ging meteen naar Laura toe en ik liep met J.P. naar de keuken om van de kok te horen wat hij in de saus op de tonijn had gedaan. Hier kwam niet veel bijzonders uit, dus het zat waarschijnlijk in de vis zelf. Via internet opgezocht, bleek inderdaad soms het stofje histamine te ontstaan in bepaalde vissoorten waaronder ook de tonijn. De symptomen kwamen precies overeen met wat Lau nu had: rode huid over hele lichaam, gezwollen lippen, hartkloppingen, lichaamstrillingen. Gelukkig trok het na een uurtje wel wat weg en durfden wij allen te gaan slapen... Wat een dag!