Ons hostel Casa Colon lag aan een drukke weg en ook vanmorgen werden we weer op tijd gewekt door het voorbij denderende verkeer. Daarom stonden we vandaag al om half 6 weer naast ons bed. Douchen, alles inpakken, een americano ontbijt met ei, worst en kaas, toast en jam en om 8 uur zaten we in de auto. Om vanuit San José de juiste snelweg te vinden leek eenvoudig op de kaart maar door alle eenrichtingsstraten en omdat er geen borden stonden, viel het niet mee. Uiteindelijk duurde het bijna een uur om met hulp van de kaart, Maps.me en Jaaps intuïtie toch op de juiste hoofdweg te komen. Dat was gelukkig een prima weg, deels heel recent geasfalteerd, door de groene wouden van Costa RIca.

Onderweg stopten we nog even om wat geld te pinnen. Dat viel niet mee. Voor de eerste pinautomaat stonden een stuk of 7 mensen te wachten. Dan maar op zoek naar een andere. Toen we die eindelijk gevonden hadden, stonden daarvoor wel 20 mensen in de rij. Gelukkig lette Ruben goed op en zag hij dat de lange rij voor het bankkantoor stond en niet voor de pinautomaat. De rij voor de pinautomaat was maar 3 mensen... We kregen 100.000 colon uit de automaat, ongeveer 160 euro. Jaap had inmiddels op het plein een kiosk gevonden waar een hele familie alle klanten voorzag van eten en drinken. Wij kregen er prima koffie met lekkere koekies.

Verder naar het gehucht in de middel of nowhere Lo Pavona waar we vlotter dan verwacht arriveerden omdat in tegenstelling tot wat in de reisgids stond er een prima, nieuwe weg was aangelegd. Aan het einde van deze weg was een groot parkeerterrein en een gebouw met minimarket en restaurant waar alle reizigers zich verzamelden om naar Tortuguera te varen. We hadden geluk en waren mooi op tijd voor de boot van 13:00 uur. Met een groep van zo’n 20 personen en alle bagage werden we op een smalle, platte boot met enorme buitenboordmotor gezet en over de rivier met grote snelheid naar Tortuguero gebracht. Dat was een mooie tocht door het regenwoud die zo’n 40 minuten duurde. Jaap en ik zaten helemaal voorin, hadden dus heel goed zicht, maar we werden wel nat door de regen en het opspattende water.

In Tortuguero stond Verny ons al op te wachten. Hij bracht ons over een smal betonnen pad tussen de huizen van de locals en andere hostels door naar het Los Amigos Junglehotel aan het rand van deze nederzetting. Achter ons zwembadje zagen we de apen al rondspringen tussen de bomen. Wauw!

We installeerden ons in 2 prima kamers en lieten ons door Verny informeren over mogelijke excursies. Hij is bioloog en hij deed ook de opmerkelijke uitspraak die ik als titel heb gebruikt. We boekten er twee en liepen terug naar het centrum waar we met de boot waren aangekomen voor een late lunch. Laura en ik namen een flink stuk bananenbrood en Ruben en Jaap een empanada met kip of ham en kaas. We liepen wat rond, keken bij het strand en namen nog een duik in het zwembad bij ons hotel.

Verny kwam langs en liet ons weten dat zijn collega ons om 9 uur zou ophalen voor de Turtle-experience. Na shushi en pizza trokken we onze anti-insectenkleding aan en de rubberlaarzen die we op advies van Verny gehuurd hadden. Met een gids en 5 andere toeristen liepen we in het pikkedonker over een smal en helemaal begroeid pad door het regenwoud evenwijdig aan het strand. De laarzen waren absoluut geen overbodige luxe. Door de regen van vandaag waren er grote modderplassen die we in onze laarzen zonder problemen konden doorwaden. Wij mochten bij paal 5.2 het strand op. Elke avond wordt door loting bepaald waar welke gids met zijn groep het strand op mag. Wij moesten ruim een half uur lopen, het was een bijzondere ervaring: in het pikkedonker met het licht van slechts 2 zaklampen en daarbij de geluiden van het oerwoud...

Op het strand was net de wisseling van de vroege en de latere groepen waardoor het nogal chaotisch leek. Er bleken 2 reuzeschildpadden te zijn die zich in een kuil min of meer ingegraven hadden om eieren zo groot als pingpongballen te leggen. Met een andere groep mochten we om de beurt kijken hoe “onze schildpad” haar eieren uitpoepte. Dat duurde zo’n 10 minuten en daarna bedekte de schildpad de eieren met zand door zowel met de achter- als de voorpoten heen en weer te bewegen. Toen dat klaar was, liep de schildpad in een stevig tempo met af en toe een kleine pauze richting de branding en verdween daarna in zee. Wat een bijzondere ervaring, om dat op het donkere strand met alleen een klein rood lampje van de gids mee te maken!