Om 6 uur ging de wekker en om 7 uur vertrokken we van huis. Het inchecken op Schiphol ging redelijk vlot, ondanks de extra strenge maatregelen voor de VS. En, dat hadden we nog niet meegemaakt, het controleren van de handbagage ging wat makkelijker dan eerdere jaren. Zelfs een flesje met water mocht gewoon mee het vliegtuig in. Schoenen hoefden niet meer in de witte bak door het scanapparaat. En ook alle elektronische spullen zoals de IPad konden in de tas blijven.

We dronken een lekkere bak koffie en zochten nog wat leesvoer uit. Ruben scoorde zelfs twee voetbalboeken, over het afgelopen succesvolle Ajax-jaar en het levensverhaal van Memphis.

Iets na elven steeg ons United-vliegtuig op. We zaten naast elkaar en verbaasden ons over het ruime aanbod bioscoopfilms. De keuze was reuze. Na een vlotte, warme lunch van de vriendelijke en typisch Amerikaanse stewardessen gingen de luiken dicht en de lichten uit. Werd er nou van ons verwacht dat we gingen slapen? Bijzonder, maar ach met die privé-schermpjes kun je natuurlijk doen waar je zelf zin in hebt! Lau en ik hebben de bijzondere film ‘Green Book’ bekeken die we in de bios gemist hadden over discriminatie van een briljante zwarte pianist die in de sixties met zijn blanke chauffeur op tournee was door het zuiden van de VS.

Na een vlucht van zo’n 9 en een half uur arriveerden we om half 3 plaatselijke tijd in Houston. Daar moesten we door het hele circus van de douane. Enorme rijen, zoals in pretparken, met halverwege een plein met allemaal zuilen om je paspoort en je vingerafdrukken te scannen. Dat leverde een vaag geprint bonnetje op waarmee je je na het vervolg van de wachtrijen bij een US-officer moest melden. Tot grote ergernis van Jaap herhaalde deze beste man de hele riedel nog een keer: je paspoort en al je vingers scannen. Als dat gelukt was, kreeg je een stempel in je paspoort en mocht je door naar het Transit-deel van de luchthaven. Daar pinden we eerst wat Dollars, die zouden goed van pas komen in Costa Rica. Voor ons gevoel was het inmiddels wel tijd om weer wat te eten. We bekeken de opties en streken uiteindelijk neer bij Ruby’sDiner voor een salade en een hamburger.

Daarna was het tijd om naar de gate te gaan en aan het laatste stuk van ons vlucht te beginnen. Met een veel kleiner vliegtuig maar wel veel bekende gezichten uit de eerste vlucht - opvallend veel gezinnen met kinderen jonger dan 10 - vlogen we verder naar San José, de hoofdstad van Costa Rica. Daar arriveerden we om half 10 plaatselijke tijd. De douane ging wat relaxter dan in de VS en ook onze koffers stonden al op ons te wachten. Snel regelde Jaap een taxi en inmiddels 36 uur na ons vertrek van huis arriveerden we in ons hostel Casa Colon waar we een prima vierpersoonskamer hadden gereserveerd, helaas wel aan een vrij drukke weg waar ook ‘s avond nog flink wat verkeer over heen raasde. Hoogste tijd om lekker uit te rusten. Wat een reis, maar we zijn in Costa Rica!