Het kukeleku klonk alweer vroeg uit onze telefoonwekkers. Door de kou hadden we wat vertraging opgelopen ten opzichte van gister. Maar om tien over half 7 trokken we er weer op uit. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Eerst bezochten we Klein Namutoni en reden we opnieuw de Dik-Dik Drive. Zonder succes, zo leek het, totdat we aan het eind van de weg een verzameling auto's zagen. En iets verderop stond niet 1 hyena maar liep een hele hyenafamilie, waaronder enkele jongen! Een klein beetje verstopt achter wat bosjes maar duidelijk herkenbaar. Heel gaaf om te zien.

Nadat we een tijdje gekeken hadden, reden we nog naar wat andere waterholes. Allemaal zonder dieren. Met de hyena's nog vers in ons geheugen en hongerig naar meer, gingen we terug naar dit gebied. Japio had namelijk nog geen fatsoenlijke foto kunnen nemen. Opnieuw speurden we de bosjes af en daar stonden ineens op een open plek drie hyena's op de uitkijk! Heel even mochten we ze bewonderen en toen verdwenen ze weer in het struikgewas.

Inmiddels was het al bijna half 9 en het restaurant-ontbijt duurde maar tot 9 uur dus we haasten ons snel terug naar het Namutoni Bushresort. Daar stond een mevrouw heerlijke omeletten te bakken en stond nog voldoende eten uitgestald om onze honger te stillen. Voordat we het park verlieten, maakten we nog een laatste rondje in de hoop wat wild te spotten. Als eerst zagen we 2 enorme vogels, die we met behulp van ons Etosha Handboek als Kori Bustards determineerden.

Even verderop stonden ook wat auto's stil en wat vriendelijke Fransen informeerden ons dat er op 100 meter afstand 2 cheeta's lagen te luieren. En verrek, na wat geklungel met onze verrekijkers hadden wij ze in het vizier! Ongelofelijk dat we dat nog even meepikten op de vroege ochtend. We hebben ruim een uur naar ze staan kijken. En ons wachten werd beloond toen een van hen na een tijdje opstond en bij z'n vriend ging liggen een paar bomen verder.

Meer actie kregen we niet te zien en na talloze foto's met de grote lens moesten we door! Vandaag was weer een lange reisdag maar wel helemaal over asfalt. Ook wel 'ns plezierig. Onderweg stopten we eerst in Grootfontein voor wat boodschappen en een snelle snack bij fastfoodketen Hungry Lion, de Namibische versie van KFC. Onze monden vielen open van verbazing toen een vrouwelijke bedelaar met een kindje op haar rug, vlak voor onze neus, al onze etensresten meegraaide en in een zakje deed. Even een reality check...

Kort daarna verlieten we de stad even als zijn armoede weer om de Hoba Meteoriet te bekijken. Deze was hier 80.000 jaar gelden in de buurt ingeslagen en door heel Namibië zijn hiervan brokstukken te vinden. De steen bestaat voor meer dan 80% uit ijzer en is van indrukwekkend groot formaat. Na deze korte stop vervolgden we onze weg naar Roy's rest camp.

Daar werden we verwelkomd door een aantal kettingen waar verschillende soorten schedels aan hingen. Bij de receptie was het vuur al flink opgestookt en troffen wij in de mooi aangelegde bar annex loungeruimte een komische, 1-armige Namibiër genaamd Izaac die ons inschreef voor die nacht. We kozen een plek, zetten de tenten op, kookten en aten een lekker maaltje en liepen nog even naar de bar. Het was een koude nacht en ook het restaurantgedeelte was niet bepaald warm.

Gelukkig kwam op dat moment onze grote vriend van de receptie aanlopen met de mededeling dat we gebruik mochten maken van wat dekens die uitgestald lagen. Wat een service! En met een deken over onze schouders en een kop thee in de hand warmden we langzaam op. Papa raakte in gesprek met Izaac over Namibië en de socio-economische situatie van het land. En iets later dan we tot nu toe gewend waren, lagen we in onze slaapzakken. Morgen vertrekken we naar de Okavango rivier en gaat het verhaal verder!

Groetjes Laura