Vroeg naar bed en vroeg opstaan. Kwart voor 6 ging de wekker en 10 voor half 7 waren we klaar: opgefrist en alles ingepakt, ook de daktenten. We reden nog een keer naar de waterhole waar andere mensen eerder leeuwen gezien hadden, maar helaas dit keer was het er stil... Ruben zag nog wel een nieuw beest, een Red Hartebeest. Bij de plattegrond van Etosha zit een uitgebreid overzicht van alle dieren die je hier kunt tegenkomen. Vandaar dat we dit weten. Met een boog reden we over de Rhino Drive terug naar het Bushresort, terug naar onze plek. Het werd langzaam warmer. Als de zon eenmaal schijnt, warmt het gelukkig gauw op! We maakten thee en aten brood.

Klaar voor vertrek reden we naar het noorden, naar de weg die een stuk de Etosha Pan inloopt. Wat een enorme vlakte. Terug naar de hoofdweg ontdekte Laura een olifant in de bush. Wat een beest! We reden verder richting Namutoni. Op de grote vlakte stonden veel dieren: impala's, zebra's, oryxen, wildebeasts... We namen de weg langs Okerfontein en zagen opeens wel 11 giraffen langs de weg. Uiteindelijk staken ze de weg over. Prachtig hoe die beesten zich voortbewegen. We hebben er een tijd naar gekeken en van genoten.

Verderop liepen een grote giraf met een kleine giraf over de vlakte. Ze kwamen steeds dichterbij en bekeken ons ook. Verder over de gravelroad. Het was rustig, weinig tegenliggers. Opeens zagen we aan de linkerkant van de weg weer een olifant tussen de bomen. Hij liep eerst een stuk onze kant op en stak toen zo'n 15 meter voor onze auto de weg over. En aan de rechterkant waren giraffen... wat een feest! We konden er geen genoeg van krijgen.

Maar we hadden wel trek gekregen en dus reden we verder naar Bushresort Namutoni. Daar aten we het laatste brood op. De mannen hadden nog niet genoeg, dus nog een bushburger en toast met mayo en chicken met frietjes in het restaurant. En we kochten er een WiFi-voucher. Gelukkig was het rustig en werkte de WiFi best goed. Dus we konden onze whatsapp bijwerken. Laura zette de verhalen van de afgelopen dagen op de reisblog en met AirDrop stuurden we leuke foto's van onze telefoons naar de iPad. Yes, ook weer gelukt.

We besloten nog een klein rondje door het park te maken naar een waterhole vlakbij, Klein Namutoni. Daar zagen we weer een kudde giraffes. Sommige dronken water en spreidden daarbij hun poten. Eén giraffe had een aparte manier om door zijn poten te zakken. Wat een schouwspel. Langzaam ging de zon onder en kleurde de lucht rood, oranje, paars... We hadden er nog geen genoeg van en reden iets verder naar de Dik Dik Drive. Het was een rondje van 6 kilometer en we spiedden alles af in de hoop weer leeuwen te zien. Helaas, er waren impala's en zebra's en hele kleine diertjes die wel wat op impala's leken. Volgens ons boekje waren dat Dik Diks.

Het was nu bijna donker. Snel terug naar het resort. Wat? De poorten waren al dicht. Hoe kon dat nou? Voor we wegreden hadden we nog gekeken naar de tijden, die met een klok op de poort worden aangegeven. De kleine wijzer stond een beetje vreemd tussen 5 en 6. Gelukkig was de guard toeschietelijk en liet ons nog binnen. Bij de receptie kregen Laura en ik op ons donder. We waren veeel te laat. Dat kon echt niet. Maar gelukkig stonden we in het systeem, was alles al betaald, dus vooruit. We mochten zelf een plek zoeken op de donkere camping.

Pfff, tenten opklappen, koken, eten, afwassen en nog een kopje thee om warm te worden. 's Avonds merk je echt dat het winter is. Als de zon ondergaat, koelt het heel snel af. En hier waaide het ook nog. Dus allemaal nog een warme douche en de lampjes gingen uit.

Groetjes, Marjolijn