Gisteravond hadden we al besloten om er een rustig ochtendje van te maken. Echter kon papa zijn enthousiasme rond half 6 niet meer bedwingen en begon hij de rest van het kampement op te bouwen. En om 8 uur werd de rest van het team wakker door de geur van gebakken eieren met spek. Na een heerlijk ontbijt, fristen we ons op en dronken we een bak koffie bij het campingrestaurant.

Na al dit geluier was het tijd voor actie en reden wij naar de Sesriem Canyon, die zich op een paar kilometer afstand van de campsite bevond. Op het eerste gezicht leek het niet veel voor te stellen maar het was een stuk groter en imposanter dan gedacht. Bovendien was het lekker koel daar beneden tussen de rotsblokken dus uiteindelijk hebben we er ons nog best een tijd vermaakt.

Om onze laatste activiteit van vandaag te bereiken moesten we eerst een stuk asfaltweg overbruggen dus lieten we de autobanden weer oppompen bij het tankstation. Daarna vervolgden we onze weg richting Elim Dune, waar volgens de receptioniste een mooie zonsondergang te zien was. En inderdaad, het gebied waar we doorheen reden was prachtig, zeker in de 'avond' zon. Wat ze ons alleen niet had verteld, was dat het vanaf de parkeerplaats nog een behoorlijk eind omhoog lopen was voordat je de zon onder kon zien gaan.

Maar goed, in eerste instantie, zag het er wel haalbaar uit dus begonnen we vol goede moed aan de klim. Een half uur later keken we, hijgend maar hoopvol, over het randje en was de zon nergens te bekennen. Vrij teleurgesteld maar strijdlustig liepen we nog een stuk omhoog door het oranje, mulle zand naar een top waar veel mensen op stonden. Ook hier geen zon te zien. Moe maar zeker nog niet klaar om op te geven sjokten we nog verder omhoog. Ein-de-lijk aangekomen op de top was de zon nét onder...

Lichtelijk geïrriteerd en met genoeg zand in de schoenen om een kleine zandbak mee te vullen haastten we ons naar beneden. Snel de schoenen legen en terug naar de campsite. Hongerig van de onverwachte inspanning wilden we even snel een pastaatje in elkaar draaien. Dat was rond dezelfde tijd dat het behoorlijk begon te waaien en na een uur kookte het water nog steeds niet. Uit pure wanhoop hebben we met z'n vieren een menselijk windschild gevormd om het proces wat te versnellen. Weer een half uur later was de pasta dan toch eindelijk gaar en binnen een paar minuten verorberd. Toen was het mooi geweest en zijn we ons klaar gaan maken voor de nacht. Morgen meer!

Groetjes Laura