Dag 6 Bezoek aan National Parc Manuel Antonio

Gisteren was een reisdag, vandaag konden we de hele dag besteden aan het bekijken van NP Manuel Antonio, dat slechts 7 km verderop is aan dezelfde weg waar ook ons hotel aan ligt: “easy does it”. Op internet al gelezen dat dit park erg populair is, ook bij de Ticos zelf. Zo worden de bewoners van Costa Rica genoemd. Dus de tip is om vroeg te komen anders staat er een lange rij voor de kassa...

Om iets over 8 waren wij bij de ingang waar inderdaad al een hele rij mensen stond te wachten: balen. Bijna lieten we ons nog overhalen door een local om toch een tour met een gids te doen (a €36,- p.p.) want dan mocht je gelijk met hem doorlopen zonder te wachten. Toch maar geduldig gewacht en gelukkig ging het redelijk vlot zodat wij om 08.45 uur binnen waren. Door de tascontroles duurde het allemaal vrij lang. Vanwege de apen in het park mocht je maar beperkt eten mee naar binnen nemen.

Het was al best druk en overal stonden gidsen met mooie lenzen op statief die hiermee aan hun groep iets lieten zien. Het lukte soms om dan een beetje mee te kijken of te zien waar hun lens op gericht stond zodat je dan zelf ook kon zien wat het was. Sommige dieren zoals kikkers zijn erg moeilijk zelf te spotten. Op deze manier zagen we een paar kikkertjes, die in een bananenboomblad waren gekropen. Ook zagen we veel Kapucijner-aapjes, waarvoor zelfs gewaarschuwd werd dat ze je spullen wilden inpikken.

Iets verderop zagen we meerdere hagedissen, die zich rustig lieten fotograferen en filmen. Na een tijdje kon je een keuze maken uit enkele verschillende trails door dit park; de meeste hiervan kwamen uit bij prachtige baaien waar in zee gezwommen kon worden. Na enkele uren wandelen en turen naar mogelijk wildlife, het was hier heet en vochtig, waren wij ook wel toe aan even relaxen op het strand en een dip in de golven van de Pacific Ocean.

Over een pad waarlangs luiaards zouden kunnen zitten, liepen we terug naar de uitgang. Helaas geen luiaard gespot, wel een brulaap, die flink tekeer ging. Net voor het echt begon te regenen, zaten we weer in de auto. Terug in het hotel was het weer even droog en hebben we nog gezwommen in het zwembad. Daarna is het weer flink gaan regenen. Mooi tijd om wat te lezen, een blog te schrijven of wat foto’s uit te zoeken.

Voor het avondeten zochten we op internet een typische locaal restaurant, La Cocina, waar drie dames de boel runden. We bestelden weer heerlijke fruitsmoothies, maaltijdsalades en vis met rijst en salade. Door de regen gingen we niet meer naar het strand van Quepos... Het was weer een mooie dag!

Dag 5 Van Tortuguero naar Quepos en NP Manuel Antonio

Vanmorgen werden we vroeg gewekt door het lawaai van de brulapen, weer eens wat anders dan het gepiep van je telefoonwekker! Ik

Jaap ging er gelijk uit om te kijken of hij ze zag, maar ze zaten waarschijnlijk tussen het dichte bladerdek. Hijzag wel nog 2 mooi gekleurde vogels voorbij vliegen maar hij had geen idee hoe ze heten. Om 7 uur zaten we in de ontbijtzaal waar we eerst watermeloen en ananas kregen en daarna scrxbled eggs en pancakes. Lekker hoor!

Eerst naar onze kamers om de laatste spullen in te pakken en daarna terug naar de aanlegplaats voor de boten. Onze krakkemikkige boot was om kwart voor 9 propvol met mensen en bagage. De boot lag dit keer zo diep in het water dat in de bochten het water zowat over de rand kwam. Jaap vond het maar zozo..... Afijn, we voeren we met flinke vaart naar de parkeerplaats bij La Pavona, waar we om half 10 werden afgezet. Snel alle spullen weer in de auto en op weg! We hadden nog heel wat kilometers voor de boeg. Eerst dezelfde weg terug naar San José. Dat ging gelukkig vlotter dan op de heenweg, toen was het veel drukker en regende het.

We reden door San José heen en dronken bij de Mac een oreo milkshake. En door naar de andere kust van het land aan de Pacific. Het eerste stuk was een tolweg, grotendeels maar één baan en af en toe de mogelijkheid om in te halen, maar met de vele vrachtwagens op de weg schoten we niet echt op.

Uiteindelijk arriveerden we om half 5 in Quepos waar we incheckten bij hotel Mono Azul. Jaap en Ruben namen eerst nog een duik in het zwembad. En daarna was het al weer donker en tijd voor het avondeten in het restaurant bij het hotel. Nog voor het eten op tafel stond, barstte een tropische regenbui los die wel ruim een uur duurde. Gelukkig zaten wij droog!

Dag 4 Pura vida

Weer vroeg op, al om 05.15 uur ging de wekker. We gingen vandaag met onze gids Verny een tocht per kano door het Nationale Park Tortuguero maken. Na ontvangst van een zwemvest stapten wij om de beurt in de boot, waar in totaal 8 personen in konden. Verny had 3 peddels en vroeg 2 vrijwilligers om af en toe (vooral als we tegen de stroom in voeren) mee te peddelen. Ruben offerde zich op voor dit “erebaantje” en al snel waren we in het tropisch regenwoud.

We zagen, soms van heel dichtbij, verschillende leguanen, 1 kaaiman, brulapen, black hawk, 1 luiaard, toekans en nog diverse andere vogels. Fantastisch! Verny trakteerde de hele groep op biologische bananen, die wat kleiner en zoeter zijn dan de veel grotere bananen die wij kennen. En later kregen we elk nog 2 schijven verse ananas. Heerlijk en ook wel erg fijn, nat we hadden behalve de bananen die we gisteren gekocht hadden, nog niets in onze maag.

Tegen het einde van de tocht begon het wat te miezeren. Na ruim 2 uur draaide onze gids de kano om en met nog enkele stops om dieren te spotten kwamen we om ca. 09.00 uur weer terug bij het dorpje. Iedereen had natuurlijk flinke trek na dit avontuur in de jungle, dus snel richting het ontbijt. Hiervoor hadden we nu alle tijd want de rest van de dag konden we het rustig aan doen. Bovendien ging steeds harder regenen, dus bleven we nog een hele tijd in het restaurant zitten omna te genieten van twee mooie excursies. Ruben deed dat in een van de hangmatten voor het restaurant. Pura vida!

Eerst nog even een tip. ‘s Middags hebben we heerlijk geluncht bij een leuk restaurantje in de hoofdstraat, waar drie dames heerlijk aan het kokkerellen waren. Het heet Restauant Donde Richard en is beslist een aanrader als je hier bent. Ze maakten er fantastische vruchtenshakesvan aardbeien, ananas, papaya of watermeloen. En ook het aardappelgerecht met verse takjes rozemarijn is een aanrader.

En tot slot nogeen beschrijving van onze “jungle lodge”:

Los Amigos junglehotel bevindt zich aan de rand van het dorpje Tortuguero en grenst direct aan het Nationale Park. Vanuit onze 2 kamers loop je zo een overdekte patio op en kijk je op het geboomte waar je allerlei vogels en ook de hier veel voorkomende brulapen van boom naar boom kunt zien slingeren.Bijzonder aan de huisjes hier is dat er geen ramen in zitten, alleen wat gaas.Hierdoor hoor je ook binnen (als je in bed ligt) alle oerwoudgeluiden heel goed.Geweldig!

Dag 3 If you don’t want to see a snake, you won’t see a snake

Ons hostel Casa Colon lag aan een drukke weg en ook vanmorgen werden we weer op tijd gewekt door het voorbij denderende verkeer. Daarom stonden we vandaag al om half 6 weer naast ons bed. Douchen, alles inpakken, een americano ontbijt met ei, worst en kaas, toast en jam en om 8 uur zaten we in de auto. Om vanuit San José de juiste snelweg te vinden leek eenvoudig op de kaart maar door alle eenrichtingsstraten en omdat er geen borden stonden, viel het niet mee. Uiteindelijk duurde het bijna een uur om met hulp van de kaart, Maps.me en Jaaps intuïtie toch op de juiste hoofdweg te komen. Dat was gelukkig een prima weg, deels heel recent geasfalteerd, door de groene wouden van Costa RIca.

Onderweg stopten we nog even om wat geld te pinnen. Dat viel niet mee. Voor de eerste pinautomaat stonden een stuk of 7 mensen te wachten. Dan maar op zoek naar een andere. Toen we die eindelijk gevonden hadden, stonden daarvoor wel 20 mensen in de rij. Gelukkig lette Ruben goed op en zag hij dat de lange rij voor het bankkantoor stond en niet voor de pinautomaat. De rij voor de pinautomaat was maar 3 mensen... We kregen 100.000 colon uit de automaat, ongeveer 160 euro. Jaap had inmiddels op het plein een kiosk gevonden waar een hele familie alle klanten voorzag van eten en drinken. Wij kregen er prima koffie met lekkere koekies.

Verder naar het gehucht in de middel of nowhere Lo Pavona waar we vlotter dan verwacht arriveerden omdat in tegenstelling tot wat in de reisgids stond er een prima, nieuwe weg was aangelegd. Aan het einde van deze weg was een groot parkeerterrein en een gebouw met minimarket en restaurant waar alle reizigers zich verzamelden om naar Tortuguera te varen. We hadden geluk en waren mooi op tijd voor de boot van 13:00 uur. Met een groep van zo’n 20 personen en alle bagage werden we op een smalle, platte boot met enorme buitenboordmotor gezet en over de rivier met grote snelheid naar Tortuguero gebracht. Dat was een mooie tocht door het regenwoud die zo’n 40 minuten duurde. Jaap en ik zaten helemaal voorin, hadden dus heel goed zicht, maar we werden wel nat door de regen en het opspattende water.

In Tortuguero stond Verny ons al op te wachten. Hij bracht ons over een smal betonnen pad tussen de huizen van de locals en andere hostels door naar het Los Amigos Junglehotel aan het rand van deze nederzetting. Achter ons zwembadje zagen we de apen al rondspringen tussen de bomen. Wauw!

We installeerden ons in 2 prima kamers en lieten ons door Verny informeren over mogelijke excursies. Hij is bioloog en hij deed ook de opmerkelijke uitspraak die ik als titel heb gebruikt. We boekten er twee en liepen terug naar het centrum waar we met de boot waren aangekomen voor een late lunch. Laura en ik namen een flink stuk bananenbrood en Ruben en Jaap een empanada met kip of ham en kaas. We liepen wat rond, keken bij het strand en namen nog een duik in het zwembad bij ons hotel.

Verny kwam langs en liet ons weten dat zijn collega ons om 9 uur zou ophalen voor de Turtle-experience. Na shushi en pizza trokken we onze anti-insectenkleding aan en de rubberlaarzen die we op advies van Verny gehuurd hadden. Met een gids en 5 andere toeristen liepen we in het pikkedonker over een smal en helemaal begroeid pad door het regenwoud evenwijdig aan het strand. De laarzen waren absoluut geen overbodige luxe. Door de regen van vandaag waren er grote modderplassen die we in onze laarzen zonder problemen konden doorwaden. Wij mochten bij paal 5.2 het strand op. Elke avond wordt door loting bepaald waar welke gids met zijn groep het strand op mag. Wij moesten ruim een half uur lopen, het was een bijzondere ervaring: in het pikkedonker met het licht van slechts 2 zaklampen en daarbij de geluiden van het oerwoud...

Op het strand was net de wisseling van de vroege en de latere groepen waardoor het nogal chaotisch leek. Er bleken 2 reuzeschildpadden te zijn die zich in een kuil min of meer ingegraven hadden om eieren zo groot als pingpongballen te leggen. Met een andere groep mochten we om de beurt kijken hoe “onze schildpad” haar eieren uitpoepte. Dat duurde zo’n 10 minuten en daarna bedekte de schildpad de eieren met zand door zowel met de achter- als de voorpoten heen en weer te bewegen. Toen dat klaar was, liep de schildpad in een stevig tempo met af en toe een kleine pauze richting de branding en verdween daarna in zee. Wat een bijzondere ervaring, om dat op het donkere strand met alleen een klein rood lampje van de gids mee te maken!

Dag 2 Dagje San José

Kort na 06.00 uur (normale tijd om te starten als MCB vertegenwoordiger..) opgestaan en samen met Ruben naar de lobby van ons hotel gelopen om te kijken wat er te ontbijten viel. Een aardige dame legde uit wat de mogelijkheden waren mbv een Engelstalig menu / zij sprak weinig Engels maar we kwamen er gezamenlijk toch uit en even later zaten wij gebakken ei, ham, toast en fruit te eten toen ook Marjolijn arriveerde. Nog wat later kwam ook Laura en was Team Costa Rica weer compleet!

Vervolgens de stad San José in gelopen, waar het al gezellig druk was vanwege een nationale feestdag. We liepen wat rond, bekeken een kerk, een kathedraal en ook het Theater National. Ook liepen we door de nauwe steegjes van een overdekte markt genaamd Mercado Central, daterend van 1880.

Van een politieagent kreeg ik nog de tip om ook de Mercado Artisianal te bezoeken waar leuke standjes waren met van alles over Costa Rica. Hier kochten we een kikker op een blad gemaakt geheel uit leer, leuk voor thuis!

Hierna maar eens een broodje gescoord en daarna terug naar het hotel om beetje te relaxen. Vanmiddag kan namelijk de huurauto opgehaald worden om 17.00 uur, die wij 19 dagen mogen gebruiken om heel Costa Rica door te crossen! Dit keer via Rentalcars bij Alamo een Toyota RAV 4 gehuurd, 4-wiel aangedreven wat waarschijnlijk geen overbodige luxe is met de slechte wegen hier.

Rond 16.00 gingen wij met z’n vieren lopend de auto ophalen, die bij een Best Western hotel in een andere wijk zou klaarstaan. Dit werd nog een hele uitdaging omdat er een grote weg tussen zat, die wij niet zomaar konden oversteken dus dat werd flink omlopen. Uiteindelijk via Maps.me (=offline navigatie) bereikten wij bezweet het hotel en zagen we de Alamo verhuurdesk.

Nu bleek mijn mooie RAV 4 ineens een Suzuki GrandVitara 4x4 te zijn; ik nam hier geen genoegen mee, maar de beste man gaf aan dat Alamo op Costa Rica helemaal geen RAV 4 verhuurt...foutje!?

Toen hij ook nog 13% tax extra wilde berekenen (nieuwe overheidsheffing op huurauto’s) sloegen bij mij effe de stoppen door en dit had het gewenste effect!

Onze vriendelijke Alamo-employee slikte dit bedrag maar snel in dus na nog wat formaliteiten reden wij weer terug naar ons hotel.

Daarna lekker gegeten bij een Chinees tegenover het hotel waar we idioot grote porties kregen; handig was dat je hiervoor soort Tupperware doosjes kreeg om het restant mee te nemen. Terug in ons hostel vielen onze oogjes snel dicht.

Dag 1 We’re going to San José

Om 6 uur ging de wekker en om 7 uur vertrokken we van huis. Het inchecken op Schiphol ging redelijk vlot, ondanks de extra strenge maatregelen voor de VS. En, dat hadden we nog niet meegemaakt, het controleren van de handbagage ging wat makkelijker dan eerdere jaren. Zelfs een flesje met water mocht gewoon mee het vliegtuig in. Schoenen hoefden niet meer in de witte bak door het scanapparaat. En ook alle elektronische spullen zoals de IPad konden in de tas blijven.

We dronken een lekkere bak koffie en zochten nog wat leesvoer uit. Ruben scoorde zelfs twee voetbalboeken, over het afgelopen succesvolle Ajax-jaar en het levensverhaal van Memphis.

Iets na elven steeg ons United-vliegtuig op. We zaten naast elkaar en verbaasden ons over het ruime aanbod bioscoopfilms. De keuze was reuze. Na een vlotte, warme lunch van de vriendelijke en typisch Amerikaanse stewardessen gingen de luiken dicht en de lichten uit. Werd er nou van ons verwacht dat we gingen slapen? Bijzonder, maar ach met die privé-schermpjes kun je natuurlijk doen waar je zelf zin in hebt! Lau en ik hebben de bijzondere film ‘Green Book’ bekeken die we in de bios gemist hadden over discriminatie van een briljante zwarte pianist die in de sixties met zijn blanke chauffeur op tournee was door het zuiden van de VS.

Na een vlucht van zo’n 9 en een half uur arriveerden we om half 3 plaatselijke tijd in Houston. Daar moesten we door het hele circus van de douane. Enorme rijen, zoals in pretparken, met halverwege een plein met allemaal zuilen om je paspoort en je vingerafdrukken te scannen. Dat leverde een vaag geprint bonnetje op waarmee je je na het vervolg van de wachtrijen bij een US-officer moest melden. Tot grote ergernis van Jaap herhaalde deze beste man de hele riedel nog een keer: je paspoort en al je vingers scannen. Als dat gelukt was, kreeg je een stempel in je paspoort en mocht je door naar het Transit-deel van de luchthaven. Daar pinden we eerst wat Dollars, die zouden goed van pas komen in Costa Rica. Voor ons gevoel was het inmiddels wel tijd om weer wat te eten. We bekeken de opties en streken uiteindelijk neer bij Ruby’sDiner voor een salade en een hamburger.

Daarna was het tijd om naar de gate te gaan en aan het laatste stuk van ons vlucht te beginnen. Met een veel kleiner vliegtuig maar wel veel bekende gezichten uit de eerste vlucht - opvallend veel gezinnen met kinderen jonger dan 10 - vlogen we verder naar San José, de hoofdstad van Costa Rica. Daar arriveerden we om half 10 plaatselijke tijd. De douane ging wat relaxter dan in de VS en ook onze koffers stonden al op ons te wachten. Snel regelde Jaap een taxi en inmiddels 36 uur na ons vertrek van huis arriveerden we in ons hostel Casa Colon waar we een prima vierpersoonskamer hadden gereserveerd, helaas wel aan een vrij drukke weg waar ook ‘s avond nog flink wat verkeer over heen raasde. Hoogste tijd om lekker uit te rusten. Wat een reis, maar we zijn in Costa Rica!

Het is tijd...

Het is tijd voor nieuwe verhalen, een nieuwe reis en een nieuw continent: Midden Amerika. Donderdag vertrekken we naar Costa Rica. Meer dan onze vorige reizen hebben we deze reis zelf georganiseerd, dat wil zeggen: heeft onze grote reisleider Jaap deze reis uitgestippeld, soms met wat hulp van Laura en mij. We hebben de vliegreis geboekt, de esta's geregeld voor onze overstap in de VS, de 4WD-auto gehuurd, de overnachtingen geboekt en de rondreis ligt in grote lijnen vast.

De prachtige reisgids die Jaap voor zijn verjaardag heeft gekregen, hebben we uitgebreid bestudeerd en de beste tips hebben we verzameld op ons reisplan. De camera's hebben we weer tevoorschijn gehaald en reisklaar gemaakt. Nu nog de koffers inpakken en dan kunnen we op pad.

We hebben er zin in en we vinden het leuk om weer een verslag te maken, al weten we niet hoe het in Costa Rica met de WiFi gesteld is. Het reisverslag maken we in ieder geval en de foto's en video's natuurlijk ook. Als het niet lukt met de WiFi volgen die later.

Tot gauw!

Ruben, Laura, Jaap & Marjolijn

Tips voor Namibië en Botswana

• Bedenk dat als je in onze zomer naar Namibië of Zimbabwe gaat, dat het daar winter is. Overdag is dat geen probleem, want als de zon schijnt, is het gauw tussen 20 en 30 graden. Maar zodra de zon ondergaat, koelt het snel af. Dan zijn een warme trui en broek erg fijn. Wij hebben een groot deel van onze overnachtingen in de daktenten geslapen. En dat was prima, want we hadden goede slaapzaken gekregen van de verhuur. Maar het koelt soms flink af en dan kan een extra fleecedeken wel lekker zijn. Of bedsokken…
• Zoals je in ons filmpje over de wegen kunt zien, rijd je regelmatig op onverharde wegen. Gravel of zand, de kwaliteit kan nogal verschillen. Daarom is het wel handig om enige ervaring te hebben met het rijden op dat soort wegen en met een 4x4-auto. Vooral in het mulle zand raakten mensen wel eens vast met hun auto. En je krijgt wel een schep mee en grondplaten, maar voorkomen is beter dan genezen. Dus ons advies is: volg voordat je gaat een 4x4-cursus. Dat geeft je een stuk meer zelfvertrouwen als je auto door de rillen van het zand wordt ‘gestuurd’.
• We hadden de tip gekregen om alle bagage in stofvrije tassen in te pakken. Uiteindelijk hebben we sporttassen meegenomen en één harde koffer. In de sporttassen hadden we de kleding nog extra in plastic zakken en vuilniszakken verpakt. Dat vonden we achteraf vooral lastig omdat het soms niet meeviel om bepaalde kleding te vinden. In de achterbak kwam wel stof als we reden over de onverharde wegen en dat was heel fijn stof, maar het was niet zo dat er stof in onze dichtgeritste sporttassen kwam. Dus wij vonden het toch niet echt nodig om extra plastic tassen te gebruiken en zeker geen speciale stofvrije tassen omdat het eigenlijk wel meeviel met het stof. 
• Uiteindelijk zijn wij in vier verschillende landen geweest. We hebben van tevoren geen vreemde valuta in Nederland gekocht.
  Op het vliegveld van Windhoek konden we meteen pinnen en daarna waren er ATM’s genoeg om weer cash Namibische Dollars op te nemen. We hebben ook regelmatig met onze bankpas betaald of met onze Mastercard. Dat ging prima. In Namibië kun je ook met Zuid-Afrikaanse Rand betalen of soms krijg je dat terug als wisselgeld
  In Botswana hebben we meteen gepind toen we in Kasane kwamen. Bij de supermarkt zat ook een bank met een ATM, waar we Pula’s konden pinnen
  Voor het tripje naar de Victoria Falls hadden we wel gelezen dat het handig was om US dollars te hebben. Maar die hebben we niet meegenomen. Wel extra euro’s. Daarmee konden we de visa aan de grens betalen, die 30 US dollar of 30 euro per persoon kostten en die we contant moesten betalen. De toegang voor de Victoria Falls zelf hebben we met de creditcard betaald.
  En in Kaapstad hebben we ook weer op het vliegveld Zuid-Afrikaanse Rand gepind en later nog in de stad.
• Handig om te weten is ook dat je bij een grensovergang eerst bij Immigration een stempel moet halen dat je het ene land uitgaat. Dan rijd je een paar honderd meter verder en haal je bij de grenspost van het andere land stempels dat je binnenkomt. Bij de grens van Botswana moesten we de auto invoeren vanuit Namibië. Uiteraard weer bij een ander loket en tegen betaling van een aantal Pula’s. Gelukkig konden we die met de creditcard betalen. Bovendien moet je als je Botswana ingaat, met de auto en met je schoenen door desinfecterend water. Tja, zo heeft elk land zijn eigen gewoonten.
  Voor ons stripje naar Zimbabwe gingen we met een busje van de camping, om te voorkomen dat we onze auto nog een keer extra moesten invoeren en uitvoeren.
• Supermarkten zijn in deze landen prima zeker in de grotere steden. Ruim assortiment en ook veel verse producten. Alleen onderweg in kleinere nederzettingen vaak in de buurt van een benzinestation is het assortiment duidelijk minder groot.
• Bij de kampeerplaatsen van Nationaal Park Etosha in Namibië was altijd een winkel en ook een restaurant. Maar de kampeerplaatsen in de Nationale Parken Chobe en Moremi in Botswana waren heel basic en daar was behalve een toiletgebouw en een vuurplaats verder niets. Alleen in Savuti was wel een kleine Tuckshop, maar daar kon je geen verse producten kopen. Het reisbureau had ons hiervoor ook gewaarschuwd, maar na de ervaringen in Namibië kon je het je bijna niet voorstellen. Maar niets is echt niets…
• Tot slot, als je van plan bent om op avontuur te gaan in deze landen, dan adviseren wij je om eens op de website van selfdrive4x4.com te kijken. Daar hebben wij onze vakantie geboekt bij Hans en Marco en daarover zijn wij heel tevreden. Een echte aanrader!